Op Twee Wielen naar Rome: Een Pelgrimstocht vol Avontuur

  Na het schrijven van mijn verslag heb ik nog een gesprekje met twee Amerikaanse backpackers. Voor hun laatste avond willen ze zich te goed doen aan Italiaanse wijn. De een drinkt een volledige fles witte uit de andere een fles rode. Ze kunnen er precies goed tegen. Dit is niet aan mij besteed. Zij komen uit het Westen van de USA. Meer kan ik er niet uit krijgen. Ik krijg toch nog een hongertje. Waarschijnlijk toch van de spanning na de verloren wedstrijd. Ik ga voor de derde maal naar hetzelfde restaurantje. Aan de dienster vraag ik of ik een ultra kleine pizza kan krijgen. Al onze pizza’s zijn groot en we halveren ze niet. Dit is voor mij op dit late avonduur niet goed voor mijn maag. Ik neem maar een simpele salade. En of het simpel was; ijsbergsalade met wat tomaat zonder vinaigrette. Ik heb deze laatste 30 dagen geleerd om met alles tevreden te zijn en… alles op te eten. Naast mij zit een Australisch koppel uit Melbourne. Ze zijn pas geland. Wij geraken in een goed gesprek. Zij,

  Een zeer rustige nacht gehad. Hoewel ik gisterenavond laat in bed kroop, zo rond 23u, omdat ik toch wist dat ik maar pas om 8u een ontbijt kon krijgen, ben ik toch redelijk vroeg wakker. Ik verplicht mij om langer te blijven liggen. In de kamer waren nog vier andere personen. Jessy, de Australiër, die zo midden de nacht voor een aantal uren verdween, twee andere jongens die ik precies verliefd aantrof wanneer ik gisterenavond terugkwam van het Sint-Pietersplein en een norse stuurse man die mij niet zo goed begreep. Wat heb gedaan de laatste 30 dagen nooit heb gedaan was mij ’s morgens douchen. Want wat heeft het voor zin wanneer je ferme inspanningen moet leveren en na 5 minuten al bezweet ben om er fris en monter bij staan. Ook voor de eerste maal geen zadelpijnzalf moeten gebruiken. Wat is dit even een verademing. Om 8u kon ik een ontbijt krijgen voor slechts €5. Koffie en koffiekoeken à volonté. De norse man was er ook. Hij kon geen Engels en ik hoorde precies een Slavische taal,

  Nadat ik mijn ijsje (limoen – heerlijk) op heb, vind ik restaurantje in dezelfde straat. Mag mij installeren vlakbij het grote podium waar straks enkele fanfares en majorettes zullen optreden. De baas, denk ik toch, verstaat geen Engels maar uit zijn conversatie kon ik opmaken dat ik nog te vroeg was. Pas om 19u30 ging de keuken open. Voor mij geen probleem dan drink ik tot die tijd een verfrissend pintje. Ik probeer te bellen naar Claudine. Het lukt niet op de vaste telefoon en ook niet op het mobieltje. Zal straks nog eens proberen. Even later lukt het wel. Blijkbaar problemen met Telenet. Deze provider slaat hun tarieven maar voortdurend op maar de service gaat precies achteruit. Terwijl ik aan het bellen ben kwam de baas met een telefoon in hand en maakt mij duidelijk dat ik die moet aannemen. Wat is me dat nu. Blijkbaar had hij zijn dochter opgebeld, die wel goed Engels kan om mij nogmaals duidelijk te maken dat de zaak maar om 19u30 openging.  Ik hoor de fanfares hun deuntjes s

  Nadat ik mijn verslagje heb geschreven ben ik op zoek gegaan om de inwendige mens tevreden te stellen. Adriana is ook de stad ingetrokken. In tegenstelling van wat wordt beweerd over Italiaanse vrouwen is zij niet zo spraakzaam. De taalbarrière speelt hier wel een rol. Waarom moest er zo nodig een Babylonische spraakverwarring zijn. Er zou een verplichting moeten zijn in gans de wereld dat iedereen dezelfde tweede taal spreekt. Goed ik vind een restaurantje vlakbij mijn logement. IJs heb ik al gegeten nu nog, gezien we in Italië zijn een pasta. Ik bestel mij een spaghetti bolognaise. Gianni zal mij straks uitleggen dat in Bologna er geen spaghetti wordt gebruikt maar wel tagliatelle. Ze hebben die eigenlijk wel zo geserveerd. Ik zit naast een Duits-Engels koppel. Hij komt uit het Zuiden van Duitsland en zij uit Liverpool. Ze wonen nu wel in Koblenz (Duitsland). Zij zijn hier voor de 6de maal aan het meer van Bolsena. Ze hebben een mobilhome. Deze keer hebben ze ontzettend veel lawaai

  Na een verfrissende douche ben ik eerst op zoek gegaan naar een frisse pint. Thuis drink ik amper bier maar hier doe ik het bijna elke dag en ik moet toegeven het bevalt mij. Ook sedert een paar dagen eet ik Italiaanse ijs.  Terwijl ik door de straten struin ontmoet ik mijn kamergenoot Dominique. Hij had net als ikzelf een plannetje gekregen van de bar die een menu pellegrini aanbood. Dit is mij te ver zegt hij, ik heb al meer dan 30 km gestapt vandaag en dat kan er nu niet meer bij. Wij spreken hier over een afstand van rond de 600 meter. Dit komt mij bizar voor. Bij een dergelijke afstand zal een stapper toch niet malen. Hij zal hier ergens dichtbij iets eten. Jean, de Bretoen, die er heel slordig en stuntelig uitziet, zie ik op de kamer en heeft precies ook geen goesting om het restaurant te bezoeken. Om 7u 10 vertrek ik met de fiets naar de eetplaats. Het voelt eigenaardig aan om te fietsen zonder bagage. Ben precies minder stabiel. Aangekomen zie ik de dame uit Nivelles en haar

  San Gimignano is een mooie stad waar er ontzettend veel Amerikaanse toeristen in flaneren. Er is op een pleintje een “gelato”zaak waar er een zeer lange wachtrij staat om blijkbaar een ijsje te eten van deze gerenommeerde zaak. Dus uit nieuwsgierigheid doe ik hetzelfde. Ze bestellen met meer dan 5 personen dus het gaat aardig goed vooruit. Het ijs is heerlijk. Perfect. Als ik terugkom maak ik praatje met Alan en Catherine, de Nieuw-Zeelanders. Het zijn veeboeren die hun boerderij hebben in het noorden. Ze hebben tussen de 6.000 tot 7.000 schapen en ook nog koeien. Ze kweken deze dieren enkel voor het vlees. 20% is voorzien voor de binnenlandse markt, de rest is uitvoer. Hun kinderen, die de zaak zullen voortzetten, zijn nu verantwoordelijk, tijdens hun afwezigheid. Gezien nu bij hen winter is, is dat best te doen. Het koppel heeft zes weken vrijaf genomen om van Lucca tot Rome te wandelen en na hun camino gaan ze nog fietsen in Kroatië. Ondertussen komt er nog een Italiaan bij. Paolo