Dag 27: San Gimignano – San Quirico d’Orcia

 

San Gimignano is een mooie stad waar er ontzettend veel Amerikaanse toeristen in flaneren. Er is op een pleintje een “gelato”zaak waar er een zeer lange wachtrij staat om blijkbaar een ijsje te eten van deze gerenommeerde zaak. Dus uit nieuwsgierigheid doe ik hetzelfde. Ze bestellen met meer dan 5 personen dus het gaat aardig goed vooruit. Het ijs is heerlijk. Perfect.

Als ik terugkom maak ik praatje met Alan en Catherine, de Nieuw-Zeelanders. Het zijn veeboeren die hun boerderij hebben in het noorden. Ze hebben tussen de 6.000 tot 7.000 schapen en ook nog koeien. Ze kweken deze dieren enkel voor het vlees. 20% is voorzien voor de binnenlandse markt, de rest is uitvoer. Hun kinderen, die de zaak zullen voortzetten, zijn nu verantwoordelijk, tijdens hun afwezigheid. Gezien nu bij hen winter is, is dat best te doen. Het koppel heeft zes weken vrijaf genomen om van Lucca tot Rome te wandelen en na hun camino gaan ze nog fietsen in Kroatië.

Ondertussen komt er nog een Italiaan bij. Paolo, een Milanees, doet de camino per fiets. Bij hem zijn het korte ritten, zo van om en bij de 50 km per dag. Morgen gaat hij naar Sienna. Ik 40 km verder. Ik vraag hem zijn hulp om overnachtingsplekken te vinden in Rome. Hij heeft een lange lijst met mogelijkheden waarvan er vier op staan voor Rome. Ik bel er eentje op met de vraag of ik kan reserveren voor 30 juni en 1 juli. Het is enkel maar mogelijk voor één nacht en reserveren kan niet. Je komt gewoon aan en dan zien ze het wel. Voor de fietsers is er zelfs een speciale regeling nl. je mag niet vóór 17u inchecken. Ik zal dus moeten afwachten.

Alexandra had al aangegeven dat er om 18u30 een mis is en nodigt mij daar vriendelijk bij uit. Maar gezien niemand dat doet, ik dus ook niet. Ik neem de gelegenheid te baat om mijn verslag te schrijven. Vanuit België krijg ik een telefoontje van mijn kleinzoon Jasper. Hij zal de Rode Duivels aanmoedigen en by the way voegt hij er fier aan toe: ik ben geslaagd voor mijn eerste jaar bachelor. Ik ben trots op hem. 

Om 20u is het avondmaal voorzien. Dominique en Alexandra gaan eerst voor in gebed. Ze hebben beiden een rode kazuifel met sint-jacobschelpen rond hun schouder (jammer genoeg geen foto getrokken. Je kan een afbeelding zien op deze link https://images.app.goo.gl/FYFNHgySz9mXxsc99). Na het gebed was Dominique onze voeten (slechts één) met water dat ruikt naar lavendel en basilicum. Telkens hij er een heeft gewassen geeft hij nog een kus op de voet. Zou ik nu apostel Marcus zijn. Who knows.

Na dit ritueel gaan we aan tafel. Dominique heeft gekookt. Risotto met saffraan, ratatouille en salade. Ook een fris wit wijntje. En als toetje een stukje cake. De twee flessen witte wijn zijn leeg maar Dominique, waarvan ik vaststel dat zijn rechteroog bijna toevalt, schenkt voor zichzelf nog rode wijn in die hij verborgen heeft achter een gordijn. We worden niet meer uitgenodigd om rode wijn te drinken. De gluiperd. Als de maaltijd is afgelopen wil Dominique ons per se nog een zicht geven op de omgeving vanuit een toren. Gelukkig is die vlakbij en inderdaad een mooi zicht.

Na een redelijke goed nachtrust sta ik om 6u op. Alan en Catherine waren al vroeger bezig om zich klaar te maken gezien zijn een lange tocht voor de boeg hebben en het beloofd warm te worden. We ontbijten samen met de onvermijdelijke Dominique. Een eenvoudig ontbijt. Als we willen vertrekken is er nog een afscheidsgebed en geeft Dominique een tekstje mee.

Rond 7u laat ik Rocinante opdraven. Het begint zoals gewoonlijk met een klimmetje. De zon is al van de partij en ik rij op een gematigd tempo verder. Toegegeven de natuurlandschappen zijn hier adembenemend mooi.

Ik kom in Sienna. Mijn gading vind ik precies niet. Ik slenter eerst al fietsend door de winkelstraten maar ik word op het matje geroepen door de lokale politie. Het is hier éénrichtingsverkeer dus doe de rest maar te voet mijnheer zegt hij op een nogal onvriendelijke manier. Gezien ik gehoorzaamheid hoog in het vaandel draagt doe ik direct wat hij zegt. Ik wil de stad verlaten maar de Garmin-madam doet mij toch fietsen door allerlei kleine straatjes en gelukkig want daardoor zie ik toch mooie plekken en pleintjes. Uiteindelijk geraak ik toch de stad uit. Zo rijden in steden is toch mijn ding niet.

Ik nader mijn eindbestemming voor vandaag maar zoals gewoonlijk zit het venijn in de staart. Een klim van 9 kilometer wordt mij voorgeschoteld. Rond 15u30 kom ik bij mijn slaapplek. Ik zal vannacht slapen met een pelgrim uit Metz (die tot in Assisi stapt) en iemand uit Bretagne. Naast onze kamer zijn er ook nog twee dames uit Nijvel (België) Of ik met hen veel contact zal hebben is zeer de vraag. Maar dat zien we morgen dan wel weer. 

De rit van morgen is lang 85 km en tot aardig wat hoogtemeters. Rome is in zicht, nog 200 km te rijden