Dag 1: Gullegem - Brussel

Na een heerlijk rustige nacht zonder piekeren, sta ik op het geplande tijdstip op. Mijn wekker gaf om 6:30 uur een schel geluid, maar als een doorgewinterde pelgrim was ik er klaar voor. Ik voelde me als een ninja die net zijn ochtendritueel had voltooid, klaar om de wereld te veroveren.

Na het ontbijt begon ik aan de laatste voorbereidingen onder het alziende oog van Claudine, die functioneerde als een menselijke checklist. "Heb je dit mee? Heb je dat mee?" vroeg ze, terwijl ze mijn uitrusting inspecteerde alsof ik een astronaut was die op het punt stond naar Mars te vertrekken. Gelukkig kon ik op al haar bezorgde vragen bevestigend antwoorden, wat haar geruststelde. Met nog wat tijd over, besloot ik mijn binnengekomen berichtjes te beantwoorden. Mijn dochter Sarah wenste me succes en drukte me op het hart voorzichtig te zijn. Ook Pepito Be (de vader van Elena, het vriendinnetje van Jasper), Noa, Georges, Mieke, en Rita stuurden bemoedigende woorden. Het leek wel alsof ik op een heldenmissie ging.

Net toen ik wilde vertrekken, kwam Pol nog snel een goedendag zeggen en Jean-Pierre stond me uit te zwaaien alsof ik op een wereldreis ging. Ik vertrok in lichte regen, maar het viel mee. Ik had me goed aangekleed: een hemdje, een T-shirt, een fleece-trui en een regenjas. Vier lagen, ik voelde me net een wandelende ui, klaar om laagje voor laagje af te pellen.

Al in Kortrijk kreeg ik het te warm en moest de fleece uit. Dat luchtte op. Het was een stille zaterdagochtend, met weinig mensen op straat. Het voelde bijna alsof ik in een post-apocalyptische film speelde, moederziel alleen in een verlaten wereld. In Bossuit begon het harder te regenen, en ik wilde mijn sokken en schoenen droog houden, dus trok ik mijn schoenovertrekken en regenbroek aan. Dat maakte het fietsen lastiger, maar beter dit dan met natte voeten rondlopen.

Het jaagpad in Bossuit was niet berijbaar, dus ging ik via Outrijve en Avelgem. In Outrijve passeerde ik de kasteelhoeve waar Claudine en ik ooit een receptie hadden verzorgd. Dat was een avontuur op zich geweest; de uitbater was boos geworden omdat we broodjes aten van een klant waarmee hij ruzie had. Na veel gepraat mochten we toch doorgaan. Ik vraag me af of hij nog steeds zulke nukken heeft.

Van Orroir naar Ronse. Deze keer stopte ik niet in Ronse( er was kermis of toch die daar op lijkt) voor een koffie, want wie zit er nu bij dit weer op een terras? Het begon opnieuw harder te regenen en de wind blies in mijn nadeel. Via Brakel naar Geraardsbergen moest ik flink duwen op de heuvels. In Geraardsbergen at ik mijn boterhammetjes op dezelfde bank als vorig jaar. Na een korte pauze vertrok ik weer, opgeladen genoeg om de Muur op te gaan via de Abdijstraat. Dat was zwaar, en de Bosberg volgde ook nog eens. De rechterkant van de straat had slechte kasseien, en hoewel een pelgrim niet mag vloeken, deed ik dat misschien wel in mijn binnenste.

De tocht ging verder via Ninove, Lennik en Sint-Pieters-Leeuw, waar mooie villa's stonden, waarschijnlijk van rijke Brusselaars. Hoewel de zon niet scheen, regende het vanaf Geraardsbergen niet meer. Een droge namiddag, met af en toe een stevige zijwind, meestal in mijn nadeel.

In Anderlecht reed ik voorbij het stadion van Sporting Anderlecht en door drukke straten waar defensief rijden noodzakelijk was. Rond 15:30 uur kwam ik aan bij de jeugdherberg. Ik kreeg een bed in een kamer voor vier personen op de vierde verdieping. Mijn slaapgenoot voor die nacht was Guido, een jongeman uit Argentinië die via Madrid hier drie dagen zou verblijven voordat hij naar Zuid-Portugal doorreisde. We konden wat Spaans spreken, maar hij viel snel in slaap door de jetlag.

Vandaag kwam ik onderweg niemand tegen om een praatje mee te maken, maar langs de weg zag ik veel affiches van bekende mensen die mij via hun slogans aanmoedigden: Met "Voor ons, Voor u" in gedachten, en "Respect, dat is wat telt", laat ik "Doen werken" om "Groene energie goedkoper maken", want "Vooruit maakt het verschil".Het leek wel alsof ik door een motivatieseminar fietste, met slogans die me een duwtje in de rug gaven.

Goe nu nog even iets gaan zoeken om te eten en dan roept klaas vaak