Dag 5: Vianden – Esch-Sur- Alzette

Na het avondeten kom ik terug op de kamer om mijn verslagje te schrijven. Dat doe ik opdat ik niets wil vergeten wat ik die dag heb meegemaakt en welke zaken mij hebben beziggehouden. Ik schrijf chronologisch wat goed is voor mijn episodisch geheugen. 

Er zijn nog twee gasten in de kamer. Twee mannen uit Polen. De ene is bezig met zijn laptop, de ander met zijn mobieltje. Hun talenkennis blijkt niet zo groot te zijn. Pools en een paar woordjes Engels, meer niet. Er zal zich geen grote conversatie ontwikkelen. Maar tussen hen beiden is er precies toch ook een grote stilte. De ganse avond blijven zij maar bezig met hun elektronisch speeltje.

Ik veronderstelde dat er nog volk zou komen opdagen gezien er nog bedden waren opgemaakt. Maar dat was verkeerd gedacht. Ze waren al vertrokken en hadden, zoals het reglement wel degelijk voorschrijft, hun beddengoed niet weggenomen. En aangezien het licht in de kamer ook niet zo helder was had ik niet opgemerkt dat er nog een slaapplek was in het benedencompartiment. Ik had mijn bed al opgemaakt in het bovenste gedeelte. Ik was te moe om nog veel te verhuizen en daarenboven voelde ik mij daar precies veiliger.

Ik heb wat aan mijn verslagje gewerkt, de wifi was allesbehalve, dus heb ik gebruik gemaakt van mijn hotspot van mijn smartphone.

Ik heb een redelijke goede nacht gehad, soms wel wat kleine krampjes in mijn bovenbeen maar ik had toch de indruk dat de magnesiumpillen hun werk deden. Om 6u15 sta ik op. De Polen zijn nog verre van wakker. Alles klaargemaakt voor de nieuwe trip. Het is nog altijd zoeken hoe ik best de inhoud van mijn zakken kan verdelen opdat het gewicht goed verdeeld wordt. Ik zal waarschijnlijk dit pas door hebben op het einde van mijn rit. Ik breng alles naar beneden waar Rocinante staat. Ik heb haar de laatste tijd nog niet zoveel aandacht gegeven.

Het is 7u20 en de deur van de ontbijtruimte staat open. Ik ben precies de eerste klant. Om 7u30 vervoegt het Duits koppel zich. Wij ontbijten samen. Renate en Echi, zo heten ze. We babbelen over van alles. Over hun vroegere wandeltochten. Over het feit dat Echi vijf marathons heeft gelopen. Nu lukt het niet meer gezien zijn leeftijd en zijn heup laat het afweten. Renate heeft ooit na een weddenschap met haar man een halve marathon gelopen. Ze heeft die zonder problemen uitgelopen.  €5.000 was de prijs van de weddenschap. Dat kan tellen. Tijdens het gesprek laat ik uitschijnen dat ik 60-jarige leeftijd op pensioen ben gegaan. “Wat!” zegt Echi “zo vroeg, ik ben pas op 69 jaar gestopt.”. “Dat is toch niet normaal” antwoord ik. “Inderdaad dat is niet normaal beaamt Renate. De man is namelijk uroloog en heeft tot die leeftijd zijn collega’s geholpen en heeft geregeld ook huisbezoeken afgelegd.

Het is tijd om te vertrekken. Na zo’n 200 tal meter begin ik te twijfelen of ik mijn bril wel bijheb. Ik zoek in het stuurtasje, want dit is zijn normale plek en ik vind niks. Terug naar het jeugdhotel, want misschien heb ik hem achtergelaten op de ontbijttafel. Renate en Echi zitten er nog maar ze hebben niet gezien. Ik kijk nog eens in mijn stuurtasje en Renate merkt mijn bril op in een verscholen hoekje. Het is een gegeven dat zwarte brillen in een tasje waarvan de binnenkant ook zwart is moeilijk opvallen. Ik bedank Renate voor haar hulp. En nu zijn we voorgoed weg.

Het heeft deze nacht goed geregend maar het zonnetje Laura droogt de natte wegen op. Dit lijkt mij perfect fietsweer. Er staan 80 km op het programma en 8 beklimmingen (1.342 hoogtemeters). De eerste beklimming is een fluitje van één cent. Het gaat zeer vlot. De tweede is andere koek. Zo eentje met een lang verhaal. Rond de 4 kilometer met een redelijk stijgingspercentage. Ik hoop om tegen de middag ongeveer een 50-tal kilometers te hebben afgelegd. Valt wel eventjes tegen. Ik moest mij tevredenstellen met iets boven de veertig. 

Mijn middagpauze neem ik in Junglinster bij een bushalte. Het oponthoud is niet zo lang omdat ik vrees dat het niet de ganse namiddag zal droog blijven. Als toetje is er onmiddellijk een stevig klimmetje. Op een landweg zie ik een trekkersfiets met alle zakken die her en der staan.  Een wat sjofele man zit daar te eten. Het is Richard, een Oostenrijker die tussen Linz en Salzburg woont. Hij doet een toer in Duitsland met de fiets. In een hostel slaapt hij niet gezien hij zijn tent bij zich heeft. “Dit is mij te duur, met en tent betaal ik slechts €15 per nacht” verduidelijkt hij. Hij doet niet geheel Duitsland met fiets maar neemt ook geregeld de trein. Er is namelijk een maandticket voor €49 waar je door gans het land mag reizen. Hij nodigt mij uit om een koffie te drinken. Ik refuseer vooral omdat ik vaart wil maken. De aankomende regen baart mij zorgen.

Na mijn ontmoeting zie ik een hertje heel dartel in het gras huppelen. Het verdwijnt sowieso in bos. 

Ik kom in de grote stad Luxemburg. Een drukte van jewelste. De Luxemburgers rijden met grote SUV’s en zijn precies geen grote fan van de fietser. Ik moet heel zorgvuldig mijn Garmin gps in te gaten houden als ik door deze stad fiets. Door een onoplettendheid mijnentwege moet ik in de Europese wijk met allemaal mastodonten van gebouwen de tramsporen kruisen, en zie niet dat er twee trams vanuit de twee richtingen komen aanrijden. Ik sprint over de sporen en kan ternauwernood een ongeluk vermijden. Ik was bijna ik een ander land. Ik weet wel dat mensen die dit nu lezen mij zullen overladen met alle mogelijke opmerkingen. Ik kom er met de schrik ervan af en het blijft nog kilometers nazinderen. 

Ik moet nog 4 klimmetjes doen. Bij het schakelen naar mijn kleinste versnelling valt mijn ketting eraf. Wil Rocinante aangeven dat ze even een rustpauze heeft verdiend. Ik begrijp haar wel maar nu heb ik geen tijd. Ik wil de regen voor zijn. Ik begin zo nu en dan een druppeltje te voelen. Mijn regenjasje aandoen is de boodschap. De druppeltjes worden druppels. Nu ook nog mijn regenbroek. Alsof de hemelsluizen met mij willen lachen gezien ik helemaal ben ingepakt, stopt het al met regenen en komt Laura zowaar piepen. Allez alle regenkledij terug uit. 

Omstreeks 16u30 kom in aan in Esch-sur-Alzette. De jeugdherberg is fantastisch mooi, waarschijnlijk pas hel recentelijk geopend. Heel anders dan het uitgeleefde van Vianden. Ik zit op de 3-de verdieping. Met vier zijn wij. Voorlopig is er enkel Whom, de Tawainees. De andere twee zullen later op de avond arriveren. Een Indiër en een Pakistanees. Volgens Whom zijn ze hier op zoek naar werk. Whom, daarentegen, heeft een visa voor een jaar gekregen en gaat op zoek om hier een business op te starten. 

Morgen gaat de rit naar Metz. Een rit van 95 km maar slecht 761 hoogtemeters. Het is mijn laatste lange rit.