Dag 32: Roma

 

Na het schrijven van mijn verslag heb ik nog een gesprekje met twee Amerikaanse backpackers. Voor hun laatste avond willen ze zich te goed doen aan Italiaanse wijn. De een drinkt een volledige fles witte uit de andere een fles rode. Ze kunnen er precies goed tegen. Dit is niet aan mij besteed. Zij komen uit het Westen van de USA. Meer kan ik er niet uit krijgen.

Ik krijg toch nog een hongertje. Waarschijnlijk toch van de spanning na de verloren wedstrijd. Ik ga voor de derde maal naar hetzelfde restaurantje. Aan de dienster vraag ik of ik een ultra kleine pizza kan krijgen. Al onze pizza’s zijn groot en we halveren ze niet. Dit is voor mij op dit late avonduur niet goed voor mijn maag. Ik neem maar een simpele salade. En of het simpel was; ijsbergsalade met wat tomaat zonder vinaigrette. Ik heb deze laatste 30 dagen geleerd om met alles tevreden te zijn en… alles op te eten.

Naast mij zit een Australisch koppel uit Melbourne. Ze zijn pas geland. Wij geraken in een goed gesprek. Zij, 33 jaar, heeft Filipijnse roots en werkt als hoofdverpleegster in een ziekenhuis. Hij, 40 jaar, heeft zijn beroep niet meegedeeld. Zij reizen nog naar Napels, Firenze, Venetië en naar Boom – Tomorrow-land. Zijn moeder is er negen jaar geleden geweest. Verzot zijn zij op de technomuziek. Het leven in Australië blijkt heel duur te zijn. Een redelijke woning kost gemakkelijk tussen de 900.000 en 1.000.000 Australische dollars. Zij, ik weet het niet van hem, verdient wel 9.000 dollars per maand.

Terwijl we babbelen komt ook de serveerster erbij. Ook zij heeft Filipijnse roots maar is afkomstig uit Mexico. Ook zij werkt in een hospitaal. Zij het halftijds. Dit doet ze vijf dagen per week en om toch maar rond te komen in deze dure stad, werkt ze in de namiddag, zes dagen per week in dit restaurant. Ze deelt een appartement met iemand anders. Eerst was ze in Noorwegen maar daar was het te koud. In de zomer is het nooit nacht en in de winter is het nooit dag voegt ze er nog aan toe. Nog een andere serveerster komt erbij. Zij komt uit Roemenië. Ze heeft een aantal maanden in Hasselt gewoond maar kon niet overweg met onze moeilijke Nederlandse taal.

Na dit geanimeerd gesprek terug naar het hostel. Het is al laat (meer dan 23u) en iedereen op de kamer slaapt al. Zo halverwege de nacht (ik denk zo rond 4u) zie ik Felipe, volledig aangekleed opstaan (sliep met al zijn kleren aan), loopt naar de overkant naar zijn vriend Diego. Geef hem een vluchtige kus en verdwijnt. Ook Diego verdwijnt. Wat gaan de mannen nu uitsteken. Iets dat het daglicht niet mag zien? Na ongeveer een vijftal minuten zijn ze terug nemen hun bagage en verdwijnen voorgoed. Waarschijnlijk hebben ze een vroege vlucht naar Barcelona.

Om 6u30 sta ik ook maar op en ik stel vast dat mijn vermoedelijke Rus ook al de piste uit is. Enkel Jessy en ik zijn nog hier. Goed ik maak mij zeer rustig klaar, want ik heb alle tijd (ontbijt pas om 8u). Ik besef dat ik eigenlijk nog geen oorkonde heb kunnen bemachtigen van deze pelgrimstocht. Die kan je blijkbaar afhalen op het Sint-Pietersplein. Moet ik zeker doen. Na het ontbijt vertrek ik opnieuw voor de derde maal naar het plein. Ik vraag aan de mannen van het leger (het krioelt hier van militairen en politiemensen die alles bewaken en de Zwitserse wacht – de paus zit in de meest veilige omgeving ter wereld) of zij mij kunnen helpen waar ik de oorkonde kan afhalen. Ze hebben er precies nog nooit van gehoord. Gelukkig komt er juist een toeristengids voorbij die mij de juiste weg wijst. Na nog een politiecontrole (een controle zoals in een luchthaven) kom ik bij persoon die mij de oorkonde kan afgeven. De eerste ben ik voor vandaag. Totaal anders dan in Santiago. Daar moest je een nummertje nemen en waren er zeker 10 loketten die voortdurend attestjes afgaven. Hier ben ik de enige. Nadat ik een formulier had ingevuld met mijn adresgegevens en met de motivatieredenen van mijn pelgrimstocht, krijg ik het officiële document in handen. Samen met de twee anderen die ik al heb zullen ze een plaats krijgen in mijn bureau. Ik wou kaarsjes kopen als aandenken maar alle kaarsjes zijn elektrisch en die branden enkel al je wat munten insteekt. Dus geen souvenirtjes deze keer.

Goed nu naar mijn laatste slaapplek. Toch altijd opletten geblazen in zo’n grote stad maar na wat hindernissen geraak ik er toch. Ik wil mij aanmelden bij de receptie maar de automatische deur opent zich niet terwijl er toch volk aan de desk staat. Ik probeer dan maar handmatig de deur te openen. Krijg ik daar een uitbrander of ik niet kan zien dat ik ander deur moet nemen. Ik verontschuldig mij en de man lijkt mijn excuses te aanvaarden. 

Mijn slaapplek voor de ultieme dag is in een bungalowpark waar ik een klein optrekje, een mooie plek, heb. Met airco en al. Voor vandaag was dit weer meer dan nodig. Ik maak alles klaar voor morgen want vanavond na 19u moet ik afscheid nemen van mijn trouwe en de mij nooit in de steek latende Rocinante. Ook alle bagage die ik niet nodig heb blijft hier achter. Dus ik moet heel goed nadenken welke spullen ik zeker niet kan missen want al de rest zie ik ten vroegste binnen twee weken terug

Aangezien ik  og een ganse namiddag heb, heb ik voor de eerste maal een boek gelezen van Aspe op de e-reader. Tijdens de tocht heb ik dikwijls gedacht waarom ik dit bij had. Extra gewicht die het allemaal niet gemakkelijker maakt maar nu ben ik toch blij dat ik het bij heb. Er is ook een televisie en daardoor kon ik kijken naar de Tour de France. Knap van Pogacar maar ook van onze Remco. Ik ben weer trots Belg te zijn.

Morgen zie ik mijn vrouw, de dochters, schoonzonen en kleinkinderen terug. Ik zie er naar uit.