Dag 30: Campagnano di Roma – Roma

 

Nadat ik mijn ijsje (limoen – heerlijk) op heb, vind ik restaurantje in dezelfde straat. Mag mij installeren vlakbij het grote podium waar straks enkele fanfares en majorettes zullen optreden. De baas, denk ik toch, verstaat geen Engels maar uit zijn conversatie kon ik opmaken dat ik nog te vroeg was. Pas om 19u30 ging de keuken open. Voor mij geen probleem dan drink ik tot die tijd een verfrissend pintje.

Ik probeer te bellen naar Claudine. Het lukt niet op de vaste telefoon en ook niet op het mobieltje. Zal straks nog eens proberen. Even later lukt het wel. Blijkbaar problemen met Telenet. Deze provider slaat hun tarieven maar voortdurend op maar de service gaat precies achteruit. Terwijl ik aan het bellen ben kwam de baas met een telefoon in hand en maakt mij duidelijk dat ik die moet aannemen. Wat is me dat nu. Blijkbaar had hij zijn dochter opgebeld, die wel goed Engels kan om mij nogmaals duidelijk te maken dat de zaak maar om 19u30 openging. 

Ik hoor de fanfares hun deuntjes spelen door de straten met voorop de majorettes. Ze mogen er best zijn. Ze doen verschillende dansjes en eerlijk ze kunnen het. Na hun optreden wordt de leider van de meisjes en de choreografe op het podium geroepen. Zij krijgen van de burgemeester een aandenken. De choreografe spreekt geëmotioneerd het talrijke publiek toe. By the way, de match Zwitserland – Italie wordt op dat moment gespeeld maar er geen echte interesse in de prestaties van hun vaderlandse voetbalploeg.

Ik eet er heerlijk. Een pastaschotel met alle soorten vis, een lekker fris wit wijntje en als toetje een panna cotta met rood fruit. En nu terug naar het appartement. De buurman heeft zijn televisie op zeer luid gezet en gezien het warm staat de voordeur open. Als je daarbij nog nadenkt dat aan de voorkant van het appartement de fanfares en achteraf nog wat luide muziek werd afgespeeld, dan kun je begrijpen dat het meer dan luidruchtig was. Maar goed de avond was nog jong dus het kon nog veranderen. Eerst na het nieuws gekeken en Van Aert derde zien worden deed me deugd. Om 22u30 mijn bed in. Nog steeds geluidsoverlast en dus besloot ik voor de eerste maal mijn oordoppen te gebruiken. Ze temperen wat het geluid maar niet helemaal. Ik slaap door het rumoer heen. Nu en dan wel een krampje vannacht en de muggen niet ik niet hoor bijten toch. ’s Morgens toch opgestaan met een aantal joekels van beten.

Om 6u15 sta ik op. Ik maak koffie en er liggen wat zachtje koekjes in de mand. Ik eet die allemaal op. Betaald is betaald. Rond 7u15 wil ik laden maar Rocinante staat opgesloten in de matrassenwinkel. Als ze gevallen zou zijn dan zeker zacht. Juist als ik wil bellen komt mevrouw de bazin aangereden. Ze begrijpt geen woord van een andere taal. Maar met allerlei tekens en aanwijzingen komen we er toch. 

Ik kan vertrekken. Normaliter was de planning dat ik gisteren naar Formello zou rijden maar doordat ik geen deftige slaapplek vond heb ik hier geslapen. Dat betekent wel dat ik de laatste klim van gisteren nog op boterham heb. Dus onmiddellijk een klim van 2 km. Vanaf Formello is het de laatste étappe: Rome. Garmin laat mij toch weer, maar blijkbaar kon het niet anders op onverharde wegen rijden. Soms zijn deze afgesloten omdat er schapen rondlopen. De herdershonden zien mij niet graag komen maar als ik Sultanneke aankan dan ook deze. 

Uiteindelijk kom ik in Rome. Toch langs een drukke weg waar ik geen bar kan vinden om iets te drinken en iets te eten. Op een zijweg is er dan toch één. Het is dan al 10u20, dus de gelegenheid om naar de twee schoonbroers te bellen. Ik hoor dat zij al aan hun tweede pintje bezig zijn en er staat nog een derde in het verschiet. En zij maar denken dat ik liters bier drink, dat klopt niet amper één pintje voor de dorst. Maar zij hebben van mijn schoonmoeder de toestemming om veel te drinken met dit warme weer.

Nog even gecheckt of ik ver ben van de verplichte slaapplaats waar ik Rocinante zal moeten achterlaten. Dat valt mee. Vier kilometers terugrijden. Ik heb onmiddellijk een simpele kamer geboekt en ook al mijn taxi vastgelegd voor woensdagmorgen. De luchthaven is toch 46 km verwijderd van deze plaats en het is te gecompliceerd om de trein dan de bus en uiteindelijk toch nog een taxi te moeten nemen. Alles is nu geregeld en dat stelt me gerust.

Er is een mooie fietsroute langs de Tiber die mij in de binnenstad brengt maar eerst het ultieme eindpunt. Het Sint-Pieterplein. Eigenaardig maar het geeft mij niet zo’n wauw gevoel als in Santiago. Daar was het plein gevuld met 80% pelgrims. Hier enkel Amerikaanse en Aziatische toeristen. Ik ben wel blij dat ik het zonder noemenswaardig kleerscheuren heb gehaald. Toegegeven de tocht is volgens mijn graadmeter zeker twee- tot driemaal lastiger. Paus Franciscus heb ik nog niet gezien. Misschien is hij vergeten mij in zijn agenda te zetten. Ja, mensen van 88 jaar vergeten al eens iets. Denk aan Joe Biden.

Ik rij naar mijn slaapplek twee kilometer verwijderd van het Vaticaan. Ik ben te vroeg, het inchecken kan pas om 15u. Ze willen hierop geen uitzondering maken. Ik lig op een kamer met 7 bedden waarvan er voorlopig 4 bezet zijn. Ik ontmoet enkel een Australiër Jessy. Hij heeft Hollandse (Brabantse) roots. Hij wil 6 weken reizen. Hij is begonnen in Londen, Parijs, Antwerpen, Brabant, Berlijn, Milaan, Rome, Kreta en als laatste Istanbul. 

Na een verfrissende douche, iets gegeten in de nabije omgeving. De prijs valt volgens Romeinse normen nog mee. Dan te voet naar het Vaticaan. Na een deftige controle word ik binnengelaten in de kathedraal. Het is moeilijk om de indrukken die je opdoet op de gevoelige plaat te leggen. Om 18u is er mis voorzien. Ik wil die wel meemaken. Het is deels in het Latijn en in het Italiaans. Maar qua structuur lijken alle katholieke missen op elkaar. 

Morgen wil ik de oude binnenstad Rome bezoeken. En deze keer niet met de fiets. Rocinante heeft meer dan een rustdag verdiend en… mijn achterwerk ook.