Dag 33: Roma- Gullegem

                         

Op de vooravond van mijn terugkeer heb ik even genoten van de rust. De bungalow ligt op een zeer rustige plek, redelijk ver van de receptie, maar dat stoorde niet. Het park was verre van volgeboekt. Je kon zien welke bungalows verhuurd waren door het licht boven de voordeur. De kamer was eenvoudig, maar toch comfortabel. De airconditioning zorgde ervoor dat het binnen aangenaam koel was, wat zeer welkom was gezien de warmte buiten.

 

Aan de receptie hadden ze mij geïnformeerd dat ze rond 19.00 uur zouden zorgen dat Rocinante en de bagage veilig op de camping werden gestald, klaar om door de Nederlandse firma "Camino-transport" te worden opgehaald. De receptionist vertelde me dat een van hun medewerkers de fiets bij de bungalow zou ophalen. "Je hoeft je niet te haasten, binnen vijf minuten is hij er," verzekerde hij mij. Vijf minuten werden tien, vijftien, twintig, en nog steeds geen medewerker te zien. Uiteindelijk, na een halfuur, kwam hij opdagen. Het blijft voor mij lastig om niet met het klokje rekening te houden. Ik heb nogal een relatie met de punctualiteit, maar goed, alles kwam uiteindelijk goed.

Omdat ik nog niet warm had gegeten, werd het tijd om mezelf van een goede maaltijd te voorzien. Voor het laatste avondmaal koos ik als voorgerecht pasta, gevolgd door een stukje gegrild vlees met salade. Ze hadden hier geen "gelato" als dessert, dus nam ik maar een panna cotta met rood fruit. En als afscheidsdrankje een wit wijntje, maar om het niet te gek te maken, ook een fles water.

Naast mij zaten twee dames, vermoedelijk Russisch gezien hun taal, die er meer dan een halfuur over deden, tot grote ergernis van de ober, om een pizza margarita te bestellen. De ene at die op een normaal tempo, maar de andere stopte halverwege. De ober dacht dat ze klaar was en wilde het bord wegnemen, maar dat was verkeerd gedacht. Ze at de rest bijna koud op. Mijn indruk was dat dit zeer lastige dames waren die voor een appel en een ei een koningsmaal wilden.

Na de maaltijd terug naar de bungalow waar ik de eerste helft van Turkije Oostenrijk heb gevolgd. Ik heb die nacht slecht geslapen omdat het te koud werd, maar al snel werd het weer te warm. Toen ik de airconditioning weer aanzette, werd het opnieuw te koud. Ik kon de slaap maar niet vatten, waarschijnlijk omdat ik opgewonden was over de terugvlucht. Ik wilde absoluut de vlucht en alles wat daarbij hoorde niet missen.

Om 6.30 uur stond ik maar op. Hoewel mijn gereserveerde taxi pas tussen 8.00 en 8.30 uur verwacht werd, stond ik al om 7.30 uur bij de receptie. De receptionist van dienst was dezelfde persoon die twee dagen eerder alles had geregeld. Hij bood mij een kop koffie aan. Een echte Italiaanse, in een superklein kopje met slechts twee centimeter zeer sterke koffie. Het weinige haar dat ik nog heb, kwam er recht van overeind.

Om 8.10 uur reed mijn taxi de parkeerplaats op om mij naar de luchthaven te brengen. Het was een chique Mercedes en ik mocht als een hoogwaardigheidsbekleder achterin plaatsnemen. Ik voelde me net een minister. De taxichauffeur was een vriendelijke, spraakzame man die deze baan al 25 jaar met veel plezier deed. Hij had ook twee jaar in Londen gewerkt. Hoewel de rit normaal gesproken ongeveer 45 minuten zou duren, duurde het vanwege het drukke verkeer op de ringweg rond Rome meer dan een uur.

De luchthaven Rome Fiumicino is groot en er heerst een enorme drukte. Omdat ik geen koffers hoefde in te checken, kon ik direct naar de douanecontrole. Helaas stond ik in de verkeerde rij, omdat ik met mijn pacemaker een aparte controle moest ondergaan. De controleurs waren zeer streng en ik werd grondig gecontroleerd. Ook een Amerikaans koppel met een klein kind en een buggy moest de controle passeren. De communicatie verliep moeizaam omdat de Italiaanse medewerkers slecht Engels spraken, wat ik uitzonderlijk vind voor een internationale luchthaven. De Amerikaanse man uitte zijn frustratie hierover duidelijk.

Op de luchthaven kwam ik het Australische koppel tegen dat ik op de voorlaatste dag in Rome in een restaurant had ontmoet. Zij namen de vlucht naar Catania (Sicilië). Ze wilden Taormina bezoeken, een mooi pittoresk stadje waar Claudine en ik jaren geleden ook waren geweest. Misschien overwegen zij daar ook te trouwen, wie weet. Na Taormina gingen zij naar Palermo, een stad die bekendstaat om zijn maffiaverleden. "Hou je daar maar gedeisd," zei ik hen lachend.

In de luchthaven nam ik een koffie (americano) en een koffiekoek, aangezien ik nog niets had gegeten. Ik zat naast een luidruchtige Chinese familie. Toen ze vertrokken, zag ik dat er een rugzak met een Bluetooth-speaker achterbleef. Ik riep hen na dat ze iets waren vergeten, maar het bleek niet van hen te zijn. Iemand anders had het achtergelaten. Ik maakte me zorgen dat het misschien iets gevaarlijks kon zijn. Je weet maar nooit.

Ik keek op het bord waar de vluchten werden aangekondigd. De juiste gate zou pas rond 11.10 uur verschijnen. Ondertussen zag ik een Chinese man samen met een luchthavenmedewerker. De man moest naar Amsterdam, maar de juiste gate was nog niet aangeduid, alleen dat het in sector A zou zijn. De medewerker probeerde met handen en voeten uit te leggen dat de juiste gate om 11.30 uur op het scherm zou verschijnen. De man leek het echter niet te begrijpen en wilde dat de medewerker de gate op zijn ticket schreef. Na veel aandringen gaf de medewerker het op. Ik besloot de man te helpen en legde hem met handen en voeten uit wat er aan de hand was. Gelukkig leek hij het te begrijpen. Weer een werk van barmhartigheid gedaan.

Mijn gate verscheen op het scherm, maar door een of ander toedoen werd de vlucht, die gepland was om 12.20 uur te vertrekken, vertraagd. Het vliegtuig vertrok uiteindelijk pas om 12.50 uur. Maar goed, ik was op weg naar mijn familie. Om 14.45 uur landden we en om 15.30 uur kon ik de trein nemen. Het was een beetje puzzelen om in Kortrijk te geraken, maar rond 17.00 uur was ik er. Het was een blij weerzien met Claudine, Liesbeth, Jasper, Sarah en Pedro. Telkens weer is dit een emotioneel moment. Je beseft des te meer dat je nauwste familiebanden zeer belangrijk zijn, zo niet het allerbelangrijkste.

Het avontuur op twee wielen naar Rome zit erop. Op de 33^ste dag komt er einde aan mijn lange, vermoeiende maar zeer spannende reis.

Op de drieëndertigste dag van mijn reis voelde ik een vreemde spanning in de lucht, alsof het universum zelf even stilstond om naar adem te happen. Het getal 33 had altijd een bijzondere betekenis voor mij gehad, een magisch getal dat zwaar beladen was met geschiedenis en mystiek. Het was de leeftijd waarop Jezus zijn aardse missie voltooide en een symbool van voltooiing en transformatie werd. Vandaag, op deze symbolische dag, zou ook mijn reis, en daarmee mijn blog, tot een einde komen.

Drieëndertig dagen van ontdekkingen, reflecties en ontmoetingen hadden me doen beseffen dat elke reis een diepere betekenis kan hebben. Het getal 33 betekent voor mij het einde van mijn openbaar leven waar iedereen in mijn hoofd kon kijken. Nu is het terug de tijd om in de anonimiteit te verdwijnen.

In dat moment van stilte voelde ik een diepe verbondenheid met het getal 33, met zijn belofte van voltooiing en vernieuwing. Ik wist dat dit niet het uiteindelijke einde was, maar slechts een nieuw hoofdstuk in mijn levensverhaal. Het is een herinnering dat elke afsluiting ook een kans bied om opnieuw te beginnen, om met hernieuwde energie en inzicht verder te gaan.