Dag 29: Bolsena – Campagnano di Roma

 

Nadat ik mijn verslagje heb geschreven ben ik op zoek gegaan om de inwendige mens tevreden te stellen. Adriana is ook de stad ingetrokken. In tegenstelling van wat wordt beweerd over Italiaanse vrouwen is zij niet zo spraakzaam. De taalbarrière speelt hier wel een rol. Waarom moest er zo nodig een Babylonische spraakverwarring zijn. Er zou een verplichting moeten zijn in gans de wereld dat iedereen dezelfde tweede taal spreekt.

Goed ik vind een restaurantje vlakbij mijn logement. IJs heb ik al gegeten nu nog, gezien we in Italië zijn een pasta. Ik bestel mij een spaghetti bolognaise. Gianni zal mij straks uitleggen dat in Bologna er geen spaghetti wordt gebruikt maar wel tagliatelle. Ze hebben die eigenlijk wel zo geserveerd.

Ik zit naast een Duits-Engels koppel. Hij komt uit het Zuiden van Duitsland en zij uit Liverpool. Ze wonen nu wel in Koblenz (Duitsland). Zij zijn hier voor de 6de maal aan het meer van Bolsena. Ze hebben een mobilhome. Deze keer hebben ze ontzettend veel lawaaihinder. Ze slapen zelfs met oordoppen. De volgende keer gaan ze zich op een andere plaats aan het meer installeren. De man zegt dat ik het beste restaurant heb uitgekozen qua prijs/kwaliteit. Als we over de Duitsers hebben beweert hij dat ze tamelijk gesloten en gereserveerd zijn daar in het Zuiden. Zijn vrouw beaamt dit door eraan toe te voegen dat men in Engeland meer open is. Het is maar hoe je het bekijkt. Als uitsmijter krijg ik nog gratis een chocoladelikeur. Lekker.

Nu terug naar de slaapplek. Ik ben alleen en dat geeft mij de gelegenheid om als nieuwverslaafde naar het journaal te kijken. Zuster Theresa komt nog even langs om te kijken hoe het gaat. Mag ik van jou een foto nemen vraag ik haar. Jazeker, en wil jij mij in België hebben, vraagt ze. Ik begrijp haar vraag niet en dus reageer ik niet. Zou ze hier wel gelukkig zijn, is het haar overtuiging die haar hier heeft gebracht of zijn er andere dingen die spelen. Deze bedenkingen zal ik nooit kunnen achterhalen.

Ondertussen zijn de twee fietsvrienden terug. Danielle spreekt heel goed Spaans en dat maakt dat de conversatie vlot verloopt. Zij fietsen tot in Bergamo en dan naar de Adriatische zee. Hun fietsen stonden in het hokje waar mijn raspaardje zich bevindt. Mooie en sterke fietsen. De een is een gravelfiets de ander meer een mountainbike- fiets. Zij rijden vaak op onverharde wegen. Rocinante houdt daar zo niet van. Ik vertel hem dat ik nog geen slaapplekken heb gevonden voor Rome stad. Hij helpt mij bij het zoeken gebruik makende van de Francigena-app. Uiteindelijk vind ik toch iets dat betaalbaar is. Ik boek telkens voor 1 dag maar wel voor verschillende data. Het lukt. We zullen morgen wel zien of dit een vruchtbare reservatie was. De slaapplek zou ook maar 1 km verwijderd zijn van het centrum.

Tijdens mijn gesprek met Gianni vertel ik hem dat het soms gevaarlijk fietsen is op de Italiaanse wegen. Hij geeft mij gelijk want de Italianen vegen al de snelheidsregels aan hun laars. Maar voegt hij er nog aan toe, de Romeinen zijn nog slechter. Ik ben dus gewaarschuwd. Cesar zei ooit dat de Belgen de dapperste waren onder de Galliërs. Dus de Romeinen zullen een dappere Belg ontmoeten en niet kunnen omverblazen.  

Na een goed nachtrust maak ik mij zo voorzichtig mogelijk klaar om niemand te storen in hun dromen. Erna ga ik even naar de bar naast het klooster om een ontbijtje te nemen.

Rond 7u15 kan ik vertrekken. Het wordt volgens mijn verwachtingen en berekeningen een kalme dag. Ik dacht ongeveer een 65 km te rijden. Dat is dus meer dan rustig.

De mooie landschappen zijn verdwenen. Toscane was daartegen adembenemend. Hier is niet zo veel te zien. Ik nader Viterbo en wijk even af van de route om via de stadpoort even een glimp van deze ommuurde stad te zien. Na een cola met ijs (het is al warm en dorstig) verlaat ik de stad via de grote stadspoort. Garmin denkt er anders over want zij stuurt mij terug stad in en na een half uur kom ik terug waar zij mij heeft ingestuurd (en de bedriegster heeft mij ook nog doen klimmen waar het niet nodig was). 

Er waren vandaag meer dan genoeg klimmetjes op het programma. Sommigen waren voorzien ander kwamen zo spontaan op mijn pad. In Sutri aangekomen schakel ik over van Garmin naar Google. Ik meende te veronderstellen dat mijn slaapplek niet op de normale voorziene route stond. Dan stel ik vast dat ik nog 45 km te gaan heb i.p.v. 15 tot 20. Een deftige misrekening. Ik zal vandaag tegen de 100 km hebben gefietst in zeer warme en moeilijke omstandigheden. Overal waar ik een grootwarenhuis (COOP) zag langs de weg stopte ik om sportdrankjes te kopen. Ik nader vandaag weer terug de 4à5 liter ingenomen vocht. 

Op een bepaald moment laat Google mij rijden in een gravelpad. Een aanslag voor Rocinante. Daar houdt ze niet zo van. Ik nog minder. Steeds voortdurend opletten om in geen putten te rijden en schade te veroorzaken. Toegegeven de secundaire wegen hier zijn er even erbarmelijk aan toe. Plots hoor ik iets als een geluid van een gebroken spaak. Ik stop en verifieer maar kan niets ontwaren. Even verder hoor ik het terug. Nu zie ik het probleem. Door het heftig heen en weer geschud is er achterzak die gefixeerd is aan de bagagedrager losgekomen. Opgelost zou je denken. Neen, de ander zak had hetzelfde probleem. De onhandige Harry in mij heeft het keurig hersteld en alles was terug normaal. Ik kies nu voor een langere weg dit betekent de autoweg i.p.v. de fietsweg.

Mijn drankflessen zijn bijna leeg en nu moet ik zeker op zoek naar waar ik ze kan vullen. Er is een restaurant open en zij zien dat ik meer dan nodig vocht moet hebben en ze bieden mij gratis een blik cola met ijs aan. De flessen geraken ook gevuld. De voorzienigheid blijft steeds bij mij.

Doordat ik de autoweg volg rij ik bijna de autostrade op. Dus maar weer fietsen en nog een klein stukje gravelweg. Mijn buurman Kurt zou zich hier kunnen uitleven. Moet ik hem voorstellen.

Uiteindelijk kom ik om 17u15 aan bij mijn slaapplek. Ik had voorzien tussen 14u en 15u. Maar goed eind goed al goed. Ik heb een heel appartement voor mij. Dus dat kan niet misgaan. Douchen, ijsje eten en straks iets gaan eten. 

In de stad is er precies een feest aan de gang maar dat zie ik morgen dan wel weer. Morgen nog 40 km en we zijn in de hoofdstad van Italië en ook in Vatikaanstad. Het einde is in zicht. Ze mogen de dapperste onder de Belgen verwelkomen. Als Cesar nog geleefd zou hebben zou hij mij met grote honneurs begroet hebben. Het zal nu wel veel minder zijn.