Dag 25: Sarzana – Lucca

 

Nadat ik mijn verslag had geschreven (het was al laat) heb ik een conversatie met Baudouin. Een jongeman uit Paris die zijn vriendin Lucie vergezelt voor enkele dagen. Hij is na zijn studies te voet naar Jeruzalem geweest. Amper drie maanden deed hij daarover. Hij wou dit doen vooraleer hij begon te werken. Wij hebben het nog even over de Franse politiek. Volgens hem is Frankrijk zodanig verdeeld dat gelijk wie er aan de macht komt het zeer moeilijk zal hebben om zijn programma uit te voeren. De twee extremen links en rechts zijn allebei niet werkbaar. Over Macron zegt hij dat onder zijn beleid Frankrijk weinig laat meespelen in de Europese unie. Hij haalt voor de Fransen zelfs geen topjob binnen na de Europese verkiezingen. 

Olympe vraagt of ik nog moeten eten want ze kookt deze avond. Neen, ik heb al gehad antwoord ik haar maar als ik mijn blogje heb afgemaakt kom ik wel even bij jullie zitten. Het regent terug pijpenstelen. Zonder nadenken verklap ik mijn leeftijd. Lucie vraagt mijn exacte geboortedatum en wanneer ik dus 69 word. Op 4 oktober dus. Voor haar is dit een aanleiding om het te hebben over Franciscus van Assisi, want die is geboren op 3 oktober. Als een zeer overtuigd katholiek vertelt ze in geuren en kleuren over zijn leven. Ook Paus Franciscus komt aan bod. Ik wil haar niet bruskeren en luister aandachtig. Zij is meer dan overtuigd. Of haar vriendinnen en Baudouin dit ook zijn betwijfel ik. Maar hoe dan ook het siert haar. Het is bijna 22u en iedereen wil zijn bed in. Lucie komt nog op mij af met een cadeau. Een heel klein embleem met Maria erop en voegt ze eraan toe uit haar handen komen stralen. Dus als je morgen in de problemen komt denk daaraan en je probleem wordt opgelost. Uit respect maar zonder overtuiging neem ik het aan. 

Na een verkwikkende narust (na de baaldag van gisteren) ben ik om 6u wakker en maak alles heel stilletjes klaar gezien de anderen nog in dromenland zijn. Ik mis iets. Mijn tweede marcelleke is spoorloos. Ik zoek tevergeefs. Het zal ergens tussen de spullen van de Fransen liggen maar die wil ik niet wakker maken. Tot in Rome met één marcelleke dan. Nu en dan proberen uit te wassen want ik zweet nogal en voor sommigen is dat niet een aangename geur. Het kan niet anders.

Ik neem een ontbijt naast de slaapplek. Daar waar ik gisteren mijn salade heb gegeten. Bij het ontbijt praat ik met een oudere man van 76 jaar die in zijn jonge jaren zeer sportief was. Voetbal, fietsen, wandelen e skiën maar nu lukt het allemaal niet meer zo goed. De Italianen hebben gewonnen zeg ik hem om het gesprek gaande te houden. Jawel antwoordt hij maar pas in de 98ste minuut gescoord. Het is geen goede ploeg, ze denken dat ze te weinig betaald worden en dat zou de reden zijn van hun slechte prestaties. Hoe geld op alle vlakken zijn invloed heeft.

De dag is totaal anders begonnen dan gisteren. Het is droog en nu dan schijnt de zon. Het fietsen zal een plezier worden vandaag. Weinig wind en het zonnetje is van de partij en maar slechts 3 klimmetjes weliswaar 2 ervan die 3,5 km lang zijn. Mijn sterke klimmersbenen zullen dat varkentje gemakkelijk wassen.

Ik kom voorbij Carrara. Ik zie grote mamergroeven en grote blokken marmer liggen klaar om te verzagen. Blijkbaar zou Michelangelo daar ooit gebruik van hebben gemaakt. Een beetje verderop zie ik hoe ze die grote blokken verzagen tot bruikbare stukken.

Hier rij ik ook langs lanen die vol staan met appelsienenbomen. Ze zien er niet apetijtelijk uit. Niet om ze plukken en achteraf op te eten. Na een stevige klim zit op een redelijke hoogte en kan ik in de verte een grote stad met op de achtergrond d zee zien. De landschappen hier zijn mooi en zeer afwisselend. Een kiekje waard.

Ik blijf opmerkzaam of ik geen fietswinkel ontwaar. Een beetje verder is er wel een maar de winkel is potdicht. Ik wil per se nog de remmen laten nakijken want die zijn allesbehalve perfect. Uiteindelijk zie ik een heel klein winkeltje waar er fietsen buiten staan. Ik stop en vraag aan de fietsenhersteller of hij nog even mijn remmen wil nazien. De voorste remmen zijn meer dan versleten en de achterste zijn slecht gemonteerd. Het was gisteren een prutser die er heeft aan gewerkt. Waarschijnlijk had hij dat nog nooit gedaan. Twee paar nieuwe remmen en het achterwiel, toegegeven dat was wel juist, werd gecentreerd. Nu zijn mijn remmen in orde. Rocinante en Don Quichot meer dan tervreden. Als ik vertrek gebeurt nog een wonder. Mijn Garmin gps apparaat begint terug te spreken. Ik heb alles geprobeerd om de dame aan de praat te krijgen en het bleek toch maar niet te lukken. En nu doe ik niets en ik hoor een aangename vrouwenstem. Zou het Maria-embleempje dan toch zijn werk doen. Mooi weer, fiets ok en Garmin babbelt. 

Vlak erna heb ik ook een korte ontmoeting met drie Australische stappers. Ik zie toch al iets meer volk die dezelfde intentie hebben als ikzelf. Ze zijn uit Canterburry vertrokken en hopen nu binnen de drie weken in Rome te geraken. Grant en Danielle keren dan terug naar hun thuisland. Alex blijft nog even rondtoeren. Hij zoekt een Italiaanse vrouw zegt hij lachend. Als hij maar van geen kale reis terugkomt.

Het is bijna middag en langs Italiaanse wegen komt men altijd een wegrestaurant tegen die goedkoop menu aanbieden. Nu is het niet anders. Als voorgerecht wordt de gebruikelijk pasta geserveerd – tagliatelle met tomatensaus – als hoofgerecht een zalmnootje met een koud slaatje, een biertje en een fles spuitwater. Dat alles voor €15.

Na het eten, hoe kan het ook anders een klim van 3 kilometer. Ofwel was ik verkeerd of was Garmin mis. Op een bepaald moment word ik naar een onverharde weg geleid. Dat gebeurt nog en meestal is dit een kort verbindingweggetje naar een grotere baan. Maar nu is het even anders. Ik word het bos ingestuurd. De weg wordt smaller en smaller tot het uiteindelijk maar een halve meter breed is. Vol met keien en waar fietsen onmogelijk is. Ik geef niet op en ga te verder. Na twee kilometer stappen hou ik het voor bekeken. Onmogelijk deze opdracht temeer dat ik zie dat het pad eindigt. Terug dan maar. Rocinante kreeg het hier hard te verduren. Mijn schoenen zien er niet uit. Vol slijk en aarde. Wanneer ik terug beneden ben zet ik mijn Garmin af en gebruik de andere sympathieke dame. Dit lukt beter. Ik ben minstens 45 minuten verloren maar goed ik kom toch aan in Lucca en juist als ik arriveer begint het zowaar wat te druppelen. En ik die dacht om mijn natte spullen wat te drogen. Ik slaap vanavond in een simpel bed en er zijn twee kamergenoten; een vader en een dochter die een stukje van de Camino doen. Het zijn Italianen en niet zo spraakzaam. 

Gezien Rocinante meer dan vuil is heb ik haar nog een deftige poets- en smeerbeurt gegeven want morgen moet ik terug uit mijn pijp komen. Een rit van 84 km met 8 klimmetjes.En ik moet voor 18u30 arriveren want zo heeft moeder overste gesproken. Morgen denk ik wacht mij een religieuze spoeling maar dat zien we morgen dan wel weer.