Dag 24: Berceto – Sarzana

 

Gisterenavond nog even rondgewandeld in het kleine stadje. Door de regen is er niet veel volk in de straten. Blijkbaar is men in Italië ook niet gewoon dat er in deze periode van het jaar zoveel regen valt. Normaal gezien is het weer veel standvastiger maar hier voelen ze ook dat er iets schort met het klimaat. Rond 19u stap ik binnen in een pizzeria gezien ik nog geen kans had gevonden om warm te eten. De ober zegt dat ik nog wat te vroeg ben, pas om 19u30 gaat de zaak open. Maar ik mag al plaatsnemen. De kokkin van dienst ziet dat ik een pelgrim ben en in afwachting krijg ik brood met een heerlijke tapa (precies serranoham). 

Na de maaltijd ga ik terug naar mijn slaapplek die iets verderop ligt. Ik doe al het mogelijke om de natte kleren droger te krijgen maar echt slagen doe ik niet. ’s Anderendaags zijn die nog maar halfdroog. Gelukkig heb ik nog in de tassen een tweede rennersplunje. 

Na een goede nachtrust sta ik op om 6u30. Er is een ontbijt voorzien om 7u30. Heerlijk ontbijt met alles erop en eraan. Een buffet die ik niet aan de kant laat liggen. De overnachting en het uitgebreide ontbijt voor slechts €35. Ook de zes Italiaanse vrienden zijn op het appel. Zij zijn gisteren vertrokken uit Piadenza. Ze gaan ook tot in Rome. Een van de Italianen is in de maand april naar Brussel gefietst. Dezelfde man is ook naar Japan geweest met de fiets en dit in zes maanden tijd.

Tijd om te vertrekken. Regen valt met bakken uit de hemel maar het heeft geen zin om het uit te stellen. De voorspellingen zijn zo dat het voor de ganse dag is. Ik heb wat moeite om de juiste weg te vinden. De eerste klim dient zich al onmiddellijk aan. Een korte weliswaar maar met een stijgingspercentage van 22%. Rocinante en Don Quichot overwinnen deze peulschil. 

Na de tweede beklimming van de dag ontmoet ik Hugo, een Nederlandse stapper uit de buurt van Nijmegen. Is vertrokken in april en gaat tot in Rome. Vandaag doet hij 26 km en als het goed gaat doet hij er nog 17 bij. Straf. Hij sliep deze nacht bij Rudy, een andere Nederlander die al ter sprake kwam bij de ontmoeting met John de Australische Engelsman. 

Ik klim tot op een hoogte van 1000 meter. Daarna een afdaling tot op 200 meter hoogte. Eentje vol met haarspeldbochten. Door de regen zijn de wegen glad en ik durf absoluut geen vaart maken. Ik rem voortdurend af maar stel vast dat ik meer en meer verder moet trekken aan de remmen om af te stoppen. Zij zijn nu al compleet versleten. Het waren pas nieuwe toen ik vertrok. Ik moet ze dringend vervangen.

Bij een korte stop in een bar vraag ik aan de barman of er een fietsenmaker in de buurt is. Eén kilometer verder is er een. Voor de rest is hij weinig spraakzaam. Zijn mobieltje, waarschijnlijk tijdens de bevalling aan zijn buik geplakt, interesseert hem meer. In Pontremoli vraag ik aan een dame of zij soms een fietsenmaker kent hier dichtbij. Jazeker zegt zij. Keert terug tot aan de brug en dan is het linksaf. Een Marokkaan heeft dat gehoord en stelt voor om met mij mee te gaan naar de zaak. De hersteller kijkt naar mijn fiets en zoekt naar de gepaste remblokjes. Hij kijkt nog even naar zijn mobieltje om te zien denk hoe hij ze moet installeren. Na wat getreuzel lukt het. Maar helemaal in orde is het niet. Ze slepen een beetje. Het is omdat jouw wiel niet goed is gecentreerd. Betwijfel ik ten stelligste. Vooraan wil hij ze niet vervangen want volgens hem zijn ze nog goed. Ik vertrek. Na enige tijd voel ik geen weerstand meer dus ik denk dat het in orde is. Nu ben ik iets zekerder wanneer ik een afdaling moet doen. 

Rond de klok van 12u30 vind ik een restaurantje. Buiten onder een tent zitten een aantal priesters in hun soutane. Een  van hen zegt dat zij vandaag een reünie omdat er een priester zijn zestigjarig ambt viert. Deze laatste is de enige zonder soutane. Hij geeft mij onmiddellijk zijn kaartje met op de keerzijde een afbeelding van Finisterre (Camino Santiago de Compostela). Is hij nu op het einde van zijn leven, of hij is fin de carrière of hij geeft er de brui aan. Who knows. Een andere priester is vol bewondering voor mijn pelgrimstocht naar Rome. Hij vraagt naar mijn intenties. Sportief en spiritueel zegt ik hem. Doe de groeten aan Paus Franciscus en zeg hem dat hij een goede Paus is, voegt hij er nog aan toe.

In dit restaurantje wil ik eten maar de oude patron zegt dat het vol is. Je moet nog 15 minuten wachten. Er zit niets ander op dan geduldig te zijn. Na een kwartier komt hij mij halen en krijg ik een mooie plek. Hij brengt ook de menukaart want hij wil dat ik de plaatselijke specialiteiten eet. Het andere volk eet gewoon het dagmenu. Ik krijg een hele fles water en een grote karaf wijn. Niet helemaal opdrinken hé. Komt zeker in orde. Zat langs de weg rijden is zeker niet mijn bedoeling.

Mijn buik staat helemaal rond. Toch heel wat oponthoud gehad vandaag. Later vertrokken, lastige klimmetjes, fiets laten herstellen en nu in het restaurantje nog even moeten wachten. Niet van mijn gewoonte. Met een zware maag moet ik nog een aantal zware beklimmingen doen. Er zit er een bij van 7 kilometer met een behoorlijk stijgingspercentage en ook nog een van 4 kilometer. Bij de afdaling voel ik dat de remmen niet behoorlijk zijn geïnstalleerd. Ik zal morgen als het even kan nog een andere fietsenmaker raadplegen en misschien toch nog andere remmen laten steken.

Na veel ploeteren, getrek en gesleur kom ik aan in Sarzana. Het is 18u. Goed ik werd verwacht dus geen probleem. Eerst een verfrissende douche genomen en in de zaak naast de slaapplek mijn dagelijks slaatje gegeten. Wanneer ik terugkom stel ik vast dat er nog logés zijn. Het zijn jonge Fransen. Drie jonge dames en een jongeman. Aangezien ik de Franse taal redelijk machtig ben zal dit een aangenaam moment zijn na bijna drie weken van complete stilte. 

Vandaag was het een baaldag. Regen, beklimmingen, remmen enz… Maar een echte Flanderien trekt zijn plan. Rocinante en Don Quichot vechten tegen alle mogelijke obstakels en zullen deze dan ook overwinnen.