Dag 22: Orio Litta – Fidenza

 

Na het middagmaal – uiteraard penne met tomatensaus – mijn verslagje geschreven terwijl er een wasje draait in de machine. Ik mag alles gebruiken om mijn kledij weer proper te krijgen maar mijn voornaamste bekommernis is dat ze fris ruikt want ik zweet nogal. Ook wil ik mijn witte sokken weer maagdelijk krijgen. Binnen een half uurtje is de job geklaard en kan ik ze buiten ophangen in de felle zon.

Céline heeft geen goesting om in een andere kamer te slapen. Die bevindt zich boven onder het dak en daar is het ontzettend warm. En op de verdieping zijn er geen toiletten. Zij heeft geen bezwaar om in de slaapzaal waar ik ben haar bed op te maken maar ze vergewist zich eerst of ik een grote snurker bent. Ik zeg haar dat mijn vrouw vindt dat ik nogal wat geluiden maak ’s nachts maar misschien is dit door haar nogal sterk overdreven. Goed wij slapen zo ver mogelijk van elkaar. Het zal wel lukken.

In de keuken is alles voorhanden. Koffie, melk, pasta, olie, water, zelfs wijn en aperitief. Van Graziella mogen alles gebruiken. Als dat geen service is. Céline en ik drinken samen een koffie gemaakt in zo’n moka expressopot. Ik had daarstraks nog eens nagegaan welke slaapplekken er nu reeds vaststaan. Enkel voor morgen (de 22ste) had ik in Fidenza nog geen bevestiging ontvangen. Céline geef mij een ander adres waar zij onmiddellijk een antwoord van heeft ontvangen. Ik stuur een mail maar zal er nooit een terugontvangen. Het zal op goed geluk zijn wanneer ik in Fidenza aankom.

Ik krijg telefoon van een lid van mijn fanclub - Dirk, mijn schoonbroer. Hij is benieuwd hoe ik het maak. Of ik al een audiëntie heb aangevraagd bij paus Franciscus?  Hoef ik eigenlijk niet te doen, zeg ik hem, want ik zal hem binnenkort vervangen. Je bent al ver gevorderd, lacht hij, nog amper 4 cm van Rome.

Het is bijna 19u en ik begeef mij naar de bar dichtbij om een slaatje te eten samen met een wit wijntje. Ik krijg een grote pot salade met tomaten en tonijn en alle soorten brood en een verfrissend wit wijntje. Amper €7. In het café hoor en zie ik iemand die nogal heftig heen en weer loopt en met zeer luide stem spreekt. Hij komt naar mij toe en vraagt van waar ik kom. Uit België, het noorderlijke deel. Ach zegt hij dicht bij Nederland. Daar hebben ze goede marihuana. Alexandro, zo heet hij, is precies ver boven zijn theewater. Hij houdt zichzelf niet in wanneer er drie carabieneri binnenkomen. Ze kennen hem precies. Hij komt nog even dichter bij mij om zijn geopereerde schouder tonen. Ik kan nog niet gaan werken vermeldt hij. Hij is een dakwerker maar ik heb precies de indruk dat het hem niet kan deren dat hij nog niet aan de slag kan. 

Na deze lichte avondmaaltijd spreek ik nog een hele tijd met Céline. Zij komt uit Calais, is 33 jaar en bibliothecaris. Ze heeft een jaar vrijaf genomen. Zij wil deze tocht tot een goed einde brengen (te voet) en dan gaat ze nog even naar Canada waar haar broer woont. Het is de eerste maal dat zij haar carrière onderbreekt en ze zou dat graag éénmaal om de tien jaar doen. Momenteel is ze single en dat kan dat allemaal maar of dit in de toekomst zal lukken is zeer de vraag. Ze is half april vertrokken uit Calais. Zelfs in Frankrijk die toch haar moederland is had zij moeite om slaapplekken te vinden voor een schappelijke prijs. Van april tot een eind in mei heeft zij veel regen gehad. Op een bepaalde plek in Frankrijk vroeg zij of het mogelijk was eventjes de centrale verwarming aan te zetten opdat haar kledij kon drogen. Vroeg de man voor deze service wel €8 bij. We hebben het over alle levens- en wereldproblemen. Ook komt haar vader ter sprake. De man is door een ongeluk al heel zijn leven gebrekkig maar nu is hij nog compleet dement. Hij herkent haar zelfs niet meer. Voorlopig hebben zij nu een alternerende oplossing. Eén week in een home, de andere week thuis bij zijn vrouw. Zij is eventjes van het voorziene wandelpad afgeweken om naar het Frans Consulaat in Milaan te gaan gezien zij een toestemming nodig had om straks op 7 juli te stemmen. Zij wil niet dat extreemrechts straks de plak zwaait. Van verantwoordelijkheid gesproken.

Om 22u is het tijd om te slapen. Het is buiten nogal rumoerig want ze spelen een voetbalmatch zeker tot 23u is dit aan de gang. Goed ik heb een zeer rustige nacht. Om 6u sta ik op en ik zie dat Céline ook al wakker is. Ik wil weten of zij last zou hebben gehad van gesnurk. Absoluut niet. Daaruit kan ik maar één ding concluderen. Claudine denkt dat ik snurk maar het zal haar eigen gesnurk zijn die ze hoort.

Ik ga ontbijten in de bar van gisterenavond en wanneer terugkom om mijn Rocinante, die ik gisterenavond nog een ferme poets en oliebeurt had gegeven, op te halen is Céline al vertrokken.

De smartphone en het Garmintoestel willen precies niet meer met elkaar communiceren. Ik heb de ganse dag geprobeerd om dit te herstellen, tevergeefs. Het is wel iets gemakkelijker wanneer je buiten de zichtbare route ook nog eens een lieve dame hebt die met luide stem mij op de juiste weg doet rijden. Het is quasi windstil en de zon straalt volop. Ik rij door de Po-vlakte. Vanaf hier zie ik geoogste graanvelden en tomatenvelden. Deze laatste lijken op onze aardappelvelden. Ik had de indruk, gezien ze niet worden geluisd, zij enkel kleine tomaatjes zullen voortbrengen maar misschien ben ik mis. Tussen elke rij ligt er waterslang. Ze worden dus geregeld besproeid.

Ik kom voorbij Palenza. Een redelijk grote stad met mooie gebouwen. Er is een plaatselijke markt aan de gang en weer zie ik vele kramen met kleren. Ik denk dat de Italiaanse vrouwen meerdere kleerkasten hebben.

Ik heb nog geen pelgrim gezien. In Fiorenzuola d’Arda stop ik even (het is 11u30) aan een bar. Hier bieden ze een dagmenu aan voor €11. Ik moet wel geduld hebben want ze beginnen pas om 12u15 te serveren. Niet erg vind ik want ik zit al heel dicht bij Fidenza. Voor deze prijs krijg ik uiteraard een pasta met zalm als voorgerecht, een gebakken kabeljauwfilet met koude groeten, een fles spuitwater en een karafje witte wijn. Niet slecht. 

Op weg naar Fidenza zie ik eindelijk een stapper. Het is John, een uitgeweken Australiër die in Engeland woont. Hij is 9 weken vertrokken uit Canterbury. Hij heeft reeds verschillende camino’s bewandeld zoals de camino Francès en de Primitivo. Ook hij beaamt dat er hier op deze route weinig volk is. Het is een mentale wandeling met jezelf antwoordt hij. Hij heeft nu en dan ook nood aan een babbel. Dus hebben we dat maar gedaan.

Rond 14u15 kom ik aan. Ik rij naar één van de twee adressen die ik had genoteerd. Bij het eerste adres vind ik niets, ik bel op maar geen antwoord. Spannend. Het tweede adres is vlakbij en dit is wel open. Hoewel ik meerdere mails naar dit adres had gestuurd hebben ze mij nooit een antwoord teruggestuurd. Hier kan ik wel overnachten. In een ouderwetse kamer zonder al te veel franjes maar goed ik ben vlug tevreden.

Morgen naar Berceto. Nog even in de streek van Parma waar het toch goed heuvelachtig zal zijn. De dagen erna rij ik Toscane binnen. Men beweert dat dit zeer mooi maar lastig zal zijn.

Zal ik wel zien.