Dag 20: Santhia – Garlasco

 

De ontvangst in de slaapplek in Santhia was voortreffelijk en zoals ik al schreef ze hielpen mij om een bed te reserveren in Sarzana. Ik liep even de stad in om even te zien wat er daar allemaal te beleven valt. Niet zoveel bijzonders op een zo’n doordeweekse dag. Aan het station was er een restaurant die zij aanbevelen en met een pelgrimticketje kan je 10% korting krijgen op een menu. Ik was niet zo geïnteresseerd maar drink wel een pint. Iets te veel denk ik want het zat al in mijn hoofd. Een klein beetje verdwaasd ging ik nog wat boodschappen doen in de plaatselijke Lidl. Gewoon wat frisdrank en enkele suikerwafels. Eventjes in het park de Italiaanse families gadegeslagen. Veel ouders met kleine kindjes die genieten van het warme zonnige weer.

Ik slenter terug naar mijn slaapplek. Daar is ondertussen nog een koppel bijgekomen maar ze logeren op een andere verdieping. De oude man van 81 jaar is ook nergens te bespeuren. Dus ik zal de avond alleen doorbrengen. Er is slechte WiFi tot 18u (je kan er niets mee doen) en na 18u verdwijnt de router voor een vrouw die aan de overkant woont. Ik zal moeten gebruik maken van mijn hotspot op mijn GSM om op tablet wat te kunnen bekijken. Ik kijk eventjes naar het nieuws want hoewel ik ver weg ben wil ik toch nog altijd weten over het reilen en zeilen in Belgenland. De nieuwsverslavingsmicrobe is sterk bij mij aanwezig. Doordat ik stream bekijk ik geregeld hoeveel mobiele data dat allemaal verbruikt. Na een uurtje ben je toch zo wel meer dan 1GB kwijt. Goed ik heb er 80 maar wil daar spaarzaam mee omgaan. 

Ik heb fantastisch goed geslapen. De laatste tijd lig ik meestal alleen en heb dus geen last van ronkende kamergenoten. Wel moet ik vaststellen dat ik een kanjer van een muggenbeet heb. Het was mij al opgevallen dat er overal vliegenmeppers lagen. Blijkbaar is de mug verlekkerd op mijn fantastisch bloed en zuigt ze zich vol aan dat lekkers. Ik daarentegen kan dit minder appreciëren.

Ik haal Rocinante van de stalling, breng haar naar de voorkant van het gebouw en begin haar te laden. Ik ben klaar en werp de sleutels in de brievenbus. Plots realiseer ik mij dat ik de voordeur niet heb afgesloten. Te laat. Een beetje verderop is er een kleine koffiebar al open en ik bestel me 2 piepkleine croissants en een Americano. De Italianen maken zeer sterke koffie en zo wordt die bij mij gepresenteerd maar de dienster brengt mij ook nog een kan met warm water dus ik kan het voldoende aanlengen. Terwijl ik zit te wachten stuur ik toch een mail naar Mario met de melding dat ik de deur niet heb afgesloten. Even later mailt hij al terug dat hij het nodige zal doen. Ik ben er vergeten bij te vermelden dat bij het van stal halen van Rocinante botste op de 81jarige man die zijn dag aanvatte. Hij stapt de Francigena in omgekeerde richting. Sterk zeg ik tegen hem. Op die leeftijd maar hij nuanceert, het is pas in november dat ik er 81 word.

Het heeft deze nacht wat geregend en er dreigt precies nog wat regen uit te vallen. Buiten een paar druppels heb ik niets gevoeld vandaag. Het is weer een zeer vlakke rit (ik waan mij in de Landes) met de nodige rugwind. Ik kom verbazend goed vooruit. Gemakkelijk haal ik snelheden van 25 km per uur. Dus ik kan hier en daar wat meer stoppen om iets te bekijken. Alhoewel veel bekijks is er niet. Zoals gisteren rijst- en maisvelden. Een korte pauze genomen in Palestro. Ook zie ik verschillende tractoren die de rijstvelden gaan besproeien met een of ander product. Ze hebben geen probleem om door de drassige akkers te rijden. Grote fijne, precies grote tandwielen, hebben de tractoren. Wat ze sproeien weet ik niet maar het stinkt.

Aan een kerk zie ik een zwarte man aan een kerk de trappen schoonvegen. Hij doet teken dat mijn voorlicht brandt. Ik zeg hem dat dit de normaalste zaak van de wereld is. Wij babbelen een beetje. Hij komt uit Nigeria, heeft daar nog een vrouw en kinderen en is op zoek naar werk maar het blijkt niet zo goed te lukken. Misschien is hij illegaal in dit land. De wereld zou iedereen moeten toebehoren. Er is voldoende geld, water, voedsel voor iedereen maar sommigen denken dat het van hen is. Hoe kunnen we er ooit voor zorgen dat de ongelijkheden ophouden te bestaan. Mijn vurigste wens is dat iedereen een gelukkig en normaal leven mag hebben maar dat is waarschijnlijk utopisch gedacht.

In Mortara passeer ik een fietswinkel. Een opportuniteit om de verloren vijs aan het voorste bagagesysteem te herstellen. Antonio zoekt in zijn arsenaal van moertjes het gepaste. Na drie pogingen heeft hij uiteindelijk het juiste vast en draait het met de nodige kracht erin. Ik vraag hem ook om mijn achterband 4 kg druk te geven. Geen probleem. En, misschien omdat ik een pelgrim ben op de route, moet ik niets betalen. Je merkt wel dat je op de route bent want de plaatselijke mensen en de Italiaanse wielertoeristen begroeten je constant.

In een heel verloren hoekje zie ik een restaurant waar ze een dagmenu voor €13 aanbieden. Het is pas 11u45, iets te vroeg naar Italiaanse normen, maar deze kans mag ik niet laten voorbijgaan. Rond 12u10 word ik bediend. Een ragout-pasta, een soort eiercake met koude groeten, en voldoende witte wijn. De man is weer voldaan.

Ik kom nu heel snel in Garlasco. 14u15 en ik ben er al. Volgens de WhatsApp logeert er in gebouw nog een koppel. Ik slaap in een kamer met drie bedden. Silvana had mij ook de code gegeven waar ik de sleutels kon vinden. De kamer bevindt zich wel twee etages hoog en Rocinante slaapt op de binnenkoer. Nadat ik mij tegoed doe aan een verfrissende douche loop ik wat de stad door. Een Italiaans ijsje en frisdrankje later besluit ik toch maar terug te gaan. Ondertussen heeft er zich een nieuwe pelgrim aangeboden. Een Hongaar die amper Italiaans spreekt en voor de rest zijn eigen moedertaal. Ik veronderstel dat hij hier moet zijn en geef hem de code van het sleutelbakje. Wat later komt er ook nog een Italiaan opdagen. Ook hem help ik. Maar Nicolas is precies niet zeker dat dit voor hen beiden de juiste plek is. Hij belt na Silvana en inderdaad ze moeten op een andere plaats zijn. Dus ik zal de nacht alleen in de kamer doorbrengen. Alle nadeel heeft zijn voordeel, zei er ooit een Nederlander. 

Ik heb tijd en controleer nog even mijn toekomstige slaapplekken. Ik dacht dat alles geregeld was tot 24 juni maar ik heb zodanig gefoefeld dat de zekerheid mij ontnomen wordt. Dus ik besteed veel tijd om het enigszins in orde te maken. Een slaapplek zal ik wel altijd vinden maar dan tegen welke prijs. Ik moet met mijn klein overheidspensioentje het budget in de gaten houden. Gelukkig is het voor vandaag een donativo, net zoals gisteren. Dat scheelt een slok op de borrel.

En de rest vertellen we dan morgen weer.